ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ...

Το site Αντιπληροφόρησης "Πολιτικό Καφενείο" φιλοξένησε το κείμενο που αναρτάται παρακάτω και έχει αρχίσει ένας διάλογος. Μπορείτε να τον παρακολουθήσετε από εδώ www.politikokafeneio.com/

Όποιος θέλει να συμμετέχει σε επόμενες συναντήσεις για ιδέες, προτάσεις και ειλικρινή Συντροφικό διάλογο, μπορεί να στείλει μήνυμα στο mail της ομάδας.

Επίσης όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να παραστεί σε συνάντηση, μπορεί να στείλει ιδέες και προτάσεις στο mail της ομάδας.

Υπάρχει συνάντηση σήμερα στο Floral στα Εξάρχεια στις 7.00 το απόγευμα. Δεν είμαστε πολλοί αλλά μπορεί με τη συμμετοχή σας να γίνουμε περισσότεροι.

Όποιος ενδιαφέρεται ας στείλει mail.

Δεν επαιτούμε. Δεν συμβουλεύουμε.

Απλά Αγωνιούμε.

Το κείμενο αυτό θέλει να εκφράσει την αγωνία και τον πόνο αριστερών Aνθρώπων μπροστά στην πραγματικότητα της διαίρεσης, της διάσπασης, της χωριστής δράσης, την ώρα που οι μηχανισμοί Εξουσίας και Συμφερόντων επιτίθενται πολύμορφα και ενωμένα εναντίον όλων μας.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που ζητάει επειγόντως λύσεις.

Ποιοί είμαστε

Είμαστε κάποιοι από εσάς. Κάποιοι που δεν θέλουμε να έχει σημασία το "ποιός", αλλά το "γιατί", το "τί λέει" και, πάνω απ' όλα, το "τί κάνει".

Κάποιοι που θέλουν να συνταχθούν με όλους εσάς, ανένταχτους ή ενταγμένους, ανθρώπους ή συλλογικότητες, σε ένα πλαίσιο Συνολικής Κοινής Δράσης βάσει των κοινών μας επιθυμιών, των κοινών μας αγώνων.

Γνωρίζουμε όλοι πως το σώμα της Αριστεράς είναι σε κατάσταση χωρισμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Ξέρουμε πως ο χωρισμός αυτός δεν είναι αποτέλεσμα ούτε της ιστορικής περιόδου που διανύουμε ούτε των χρόνιων προβλημάτων της Διεθνούς ή της Εγχώριας Αριστεράς.

Πιστεύουμε ότι στην Ιστορία όσοι κινήθηκαν μέσα σε κλειστές βεβαιότητες είτε απέτυχαν παταγωδώς στο σκοπό τους είτε οδήγησαν άλλους στον αφανισμό.

Γι’ αυτό η Αριστερά, ιδωμένη ως σύνολο των επιμέρους ιδεολογικών, οργανωτικών και κομματικών της μερών, δεν πρέπει να συνεχίζει το δρόμο της με "αβέβαιες" βεβαιότητες, δεν μπορεί να επιλέγει το μεσσιανισμό, δεν πρέπει να αποδέχεται τη μανιχαϊστική λογική και να αποχωρίζεται το Συνολικό Συντροφικό Διάλογο, δεν μπορεί να αποφεύγει τις αντιθέσεις, τις αντιρρήσεις, να φτιάχνει ιδεοληπτικά - εσωτερικά τείχη και να περιχαρακώνεται πίσω από αυτά με αποτέλεσμα την αποσπασματική και συνεπώς ατελέσφορη δράση.

Για εσάς, για εμάς, για Όλους μας, η επιλογή του να πιστεύουμε σε έναν διαφορετικό κόσμο, συνιστά μεγάλη ευθύνη και σε καμία περίπτωση καταξίωση προσωπική ή πολιτική.

Τί θέλουμε

Αλληλεγγύη σε όσους προσδοκούν ένα καλύτερο κόσμο, σε αυτούς που μέσα από την Ουτοπία τους παλεύουν να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.

Αλληλεγγύη στους άνεργους, σε όσους δέχονται την επίθεση των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών, σε όσους αναζητούν μια κουβέντα που θα μετατρέψει το θυμικό σε λογική, το μεταφυσικό σε ύλη, τη σκέψη σε πράξη.

Αλληλοβοήθεια και Αλληλεγγύη, να σταθούμε ο ένας κοντά στον άλλον, να αγωνιστούμε μαζί, να πάψουμε να είμαστε διασπασμένοι και αδύναμοι.

Συνολικό Εσωτερικό Διάλογο.

Συνολική Μαζική Δράση.

Αυτοοργάνωση και Αλληλεγγύη μεταξύ μας.

Θέλουμε να ζητήσουμε από την Αριστερά, να θέσει ως πρωτοπόρο ζήτημα όχι μόνο την αναγνώριση της ιστορικότητας των στιγμών που ζούμε αλλά κυρίως να προστρέξει προς την κατεύθυνση της Συνολικής Κοινής Δράσης στους κόλπους της, γιατί πιστεύουμε ότι αυτή είναι η προσδοκία και η ευχή όλων μας.

Θέλουμε να επισημάνουμε, πως δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική η κριτική σε καμία κατεύθυνση, όταν δεν υπάρχει δική μας Συνολική Κοινή Δράση, δική μας ωριμότητα να Ενώσουμε τη Συνολική μας Δύναμη, όταν σπαταλάμε τη δυναμική του Κινήματος σε μάλλον επιπόλαιες εσωτερικές αντιπαλότητες σε σχέση με τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε και το επικίνδυνα βεβαιωμένο μέλλον που έρχεται.

Πιστεύουμε πως οι εγωιστικοί (ιδεολογικοπολιτικοί ή προσωπικοί) τόνοι πρέπει να πέσουν, γιατί όλοι είμαστε Σύντροφοι απέναντι στον κοινό εχθρό. Έχουμε τραφεί στους ίδιους χώρους δουλειάς, έχουμε κάνει κοινές σκέψεις, έχουμε κοινά οράματα. Δεν είμαστε αντίπαλοι.

Πιστεύουμε πραγματικά πως ορολογίες, εν είδη κατηγορίας, όπως "ρεφορμιστής", "αριστεριστής" ή ακόμα και "προδότης", που κάποιες φορές εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν του Αριστερού Χώρου μπορούν να δημιουργήσουν κλίμα συμπόρευσης και σύμπνοιας;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά πως δεν υπάρχουν πραγματικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά πως ο Ιδεολογικός Πλουραλισμός της Αριστεράς δεν είναι και ο πλούτος της;

Δεν αιθεροβατούμε. Δεν προτείνουμε σε οποιαδήποτε πολιτική ομάδα να απεκδυθεί τις ιδεολογικές της αναφορές και να ντυθεί το κουστούμι μιας ψεύτικης, άνευρης "ενότητας".

Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι η Σύνθεση, η Σύμπνοια, η Συμπόρευση στην Κοινή Δράση.

Δεν ισχυριζόμαστε πως εμείς γνωρίζουμε την Αριστερά καλύτερα από όλους, ώστε να είμαστε σε θέση να της προτείνουμε το απόλυτα σωστό ή να της υποδείξουμε τι πρέπει να κάνει ή τι πρέπει να αποφύγει.

Δεν επιθυμούμε τη δημιουργία μιας ακόμα τάσης στην ήδη κατακερματισμένη εγχώρια Αριστερά.

Δε θέλουμε να επισκιάσουμε ή να υποκαταστήσουμε τα ήδη υπάρχοντα εγχειρήματα πολιτικής ενότητας σε όλους τους Ιδεολογικούς χώρους της Αριστεράς.

Το αντίθετο θέλουμε: να ενισχυθούν και να ολοκληρωθούν σε

Συνολική Κοινή Δράση.

Γιατί;

Το βασικό όμως ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι το εξής:

Υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε κάτι αν είμαστε χωρισμένοι;
Εμείς λέμε πως όχι, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση.

Η "διαίρει και βασίλευε" τακτική του συστήματος, ταλανίζει τις κοινωνίες.
Απάντηση της Αριστεράς σε αυτήν την τακτική είναι η Αλληλεγγύη.

Πώς μπορούμε όμως να προτείνουμε στην κοινωνία Αλληλεγγύη και να μιλάμε συνεχώς για Ανάγκη Δράσης, όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να πορευτούμε προς μια Συνολική Ενότητα Δράσης, όταν έμπρακτα στους κόλπους μας δεν μπορούμε να "πράξουμε" τη Σύνολη Αλληλεγγύη που προτείνουμε στην Κοινωνία;

Πώς κατάφερε η Αριστερά, αυτή ακριβώς τη "Διαίρεση" που καταδικάζει, αυτή ακριβώς τη "Διαίρεση" που πολεμάει, υποστηρίζοντας την Αλληλεγγύη για τον ένα ή τον άλλο σκοπό, ακριβώς αυτή να αναπαράγει στους κόλπους της;
Δεν μπορεί η Αλληλεγγύη να περιορίζεται κυρίως στα όρια της κομματικής (ή άλλης) οργάνωσής μας και μόνο σε εξαιρετικά βίαιες περιπτώσεις κρατικής καταστολής να επεκτείνεται σε αδελφούς χώρους!

Κι έπειτα τι θα πούμε στους αυριανούς;
"Ξέρετε… δε τα βρίσκαμε μεταξύ μας";
Και ποιο τελικά είναι ακριβώς αυτό που δε βρίσκαμε;

Με ποιο τρόπο θα δικαιολογήσουμε την ανεπάρκειά μας για Oυσιαστική Ενότητα Δράσης, όταν όλα θα έχουν χαθεί και οι ερωτήσεις θα τίθενται επιτακτικά;

Θα τους πούμε πως κάποιοι ήταν Μαρξιστές ενώ εμείς υποστηρίζαμε τον Μπακούνιν;

Ότι προσπαθούσαμε να πείσουμε για την Μαρξικότητα του Λένιν ενώ ταυτόχρονα θέλαμε να αποδομήσουμε τον Καστοριάδη ως αιρετικό και Αντι-Μαρξιστή;

Ότι εμείς υποστηρίζαμε τον υπαρκτό Σοσιαλισμό ενώ κάποιοι άλλοι υποστήριζαν την ανυπαρξία του;

Ότι κάποιοι ήταν περισσότερο… ταξικοί από τους υπόλοιπους, εμείς περισσότερο επαναστάτες από άλλους που ήταν ρεφορμιστές κ.ο.κ;

Θα τους πούμε ότι ο πλούτος του Σοσιαλιστικού Οράματος κατέληξε να γίνει ο τάφος του Σοσιαλιστικού Παρόντος, επειδή η αναζήτηση του Ιδανικού Σοσιαλιστικού μέλλοντος δεν μας επέτρεπε Συνολική Κοινή Δράση;

Και εν τέλει είναι τώρα η ώρα να λύσουμε τα δυσεπίλυτα προβλήματα της Πρώτης Διεθνούς, να μιλήσουμε για τα θετικά και τα αρνητικά της Σοβιετικής Επανάστασης ή να σφουγγαρίσουμε τα ιδεολογικά απόνερα της Ισπανικής;

Πιστεύουμε πραγματικά πως έχουμε την πολυτέλεια για τόσο λεπτομερείς ιδεολογικούς διαχωρισμούς και λεπτές ενδοκινηματικές εγχειρήσεις, μέσα σε αυτήν την επίθεση (ιδεολογική και οικονομική) που δεχόμαστε;

Για αυτό λοιπόν προτείνουμε:

· Εσωτερικό Απροσχημάτιστο Διάλογο

· Πορείες με κοινό κάλεσμα, κοινή ανακοίνωση, κοινό τόπο συνάντησης.

· Κοινές συνελεύσεις.

· Κοινά κείμενα και αναλύσεις της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

· Κοινή αντίδραση για οποιαδήποτε κατάλυση των νόμων. Να βρούμε τόπους ώστε να μπει φρένο στην τρομοκρατία που προκαλούν στους πολίτες οι παράνομες συλλήψεις.

· Δημιουργία ενιαίας ολιγοσέλιδης εφημερίδας "έκτακτης ανάγκης" είτε ανεξάρτητης είτε ενταγμένης στις εφημερίδες (όλων των αποχρώσεων και όλων των σκεπτικών) της Αριστεράς, που το περιεχόμενό της να συμφωνηθεί πάνω σε ένα κοινό πλαίσιο βασικών αρχών και να αφορά στην Συνολική Κοινή Δράση της Αριστεράς.

Από κανέναν δεν ζητάμε να αποποιηθεί των ιδεών του, της ατομικότητάς του, των πιστεύω του, όμως θεωρούμε πως ο Διάλογος, η Αλληλεγγύη, η Συνολική Κοινή Δράση στην παρούσα στιγμή πρέπει να τεθούν πάνω από ιδεολογικές αντιθέσεις και διαφορές.

Βρισκόμαστε στην αρχή μιας ιστορικής συγκυρίας, στην αρχή μιας εξαιρετικής ευκαιρίας να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα.

Τέτοιες εποχές, σαν αυτή που διανύουμε, ο χρόνος δε μετριέται σε μήνες και χρόνια αλλά σε μέρες και εβδομάδες.

Είναι αυτοκτονικό λάθος να στεκόμαστε απέναντι.
Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η κουλτούρα της Αλληλεγγύης αφορά εμάς τους ίδιους πρώτα. Αλλιώς τι θα παράξει το κίνημα αυτούς τους καιρούς;

Πάντα θα υπάρχουν λόγοι για αντιπαράθεση.

Λόγοι για Ενότητα πότε θα υπάρξουν;
Αν όλα τα παραπάνω νιώθουμε ότι μας απασχολούν, ας κάνουμε όχι ένα, αλλά πέντε βήματα μπροστά… προς το μέλλον.

Μήπως είμαστε ουτοπιστές; Ναι, μπορεί και να είμαστε.

Μήπως είμαστε πραγματιστές; Είμαστε σίγουροι πως είμαστε.

Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ...

Άρθρο του Περικλή Κοροβέση στη Σαββατάτικη Ελευθεροτυπία (19/6/2010)

Την εποχή όπου η δουλεία ήταν νόμιμος και αποδεκτός θεσμός, ο δούλος είχε μια αξία.
Ο κύριός του για να τον αποκτήσει είχε καταβάλει ένα αντίτιμο και ήταν ένα πολύτιμο τμήμα της περιουσίας του. Και για να αβγατίσει κάποιος την περιουσία του, πρέπει να την προσέχει και να τη φροντίζει. Και ο δούλος είχε πάντα στέγη, τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ηταν ένα είδος ζώου και απολάμβανε όλα τα δικαιώματα του ζώου. Αυτό που έλειπε από τον δούλο ήταν η ελευθερία του. Δεν μπορούσε να ορίσει τη ζωή του. Θα έκανε όποια δουλειά και να του λέγανε και θα έμενε σαν φυλακισμένος στον τόπο που του είχαν επιβάλει άλλοι.

Σήμερα η δουλεία έχει επισήμως καταργηθεί, άσχετα αν σαν θεσμός ζει και βασιλεύει σε πολλά μέρη του κόσμου. Τι γίνεται όμως σήμερα στον λεγόμενο ελεύθερο κόσμο; Εχουμε όλοι τη δυνατότητα να επιλέξουμε μια εργασία που να ταιριάζει με τις δημιουργικές μας ικανότητες; Μπορούμε να επιλέξουμε κάποιον τόπο διαμονής που να μην είναι κάτεργο, αλλά σπίτι; Εχουμε τη δυνατότητα να μετακινηθούμε σε κάποιον επιθυμητό προορισμό; Σίγουρα όχι. Κάνουμε τη δουλειά που βρίσκουμε, μένουμε εκεί όπου μπορούμε να πληρώσουμε το νοίκι και πάμε εκεί όπου βρίσκουμε μια προσφορά. Και ύστερα κάνουμε και τον σταυρό μας. Και λέμε: «Τυχεροί είμαστε. Εχουμε ακόμα δουλειά». Και αυτό πια είναι πολυτέλεια.

Και αν υποθέσουμε πως αυτές οι σκέψεις έχουν κάποιον ειρμό, τότε θα μπορούσαμε να τις τραβήξουμε στα άκρα. Αν κάποιος σκλάβος στοίχιζε στον ιδιοκτήτη του το ίδιο με ένα αυτοκίνητο, ή με ένα άλογο, σήμερα ο εργαζόμενος δεν στοιχίζει τίποτα. Τζάμπα τον παίρνει, τζάμπα τον απολύει. Και αυτό λέγεται ελεύθερη αγορά. Και όλοι μας τρέχουμε να υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας που χάνονται, καλώς βέβαια, αλλά ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως ίσως υπερασπιζόμαστε ένα καθεστώς δουλείας. Αυτό της μισθωτής εργασίας. Προυντόν, Μαρξ, Ενγκελς, Μπακούνιν, Κροπότκιν και πολλοί άλλοι είχαν γράψει γι' αυτά. Τα θυμάται κανείς σήμερα; Ή έχουμε γίνει όλοι μέρος του συστήματος;

Και αυτά τα ονόματα οδηγούν αναγκαστικά στην Αριστερά. Σε μια εποχή συνολικής καταστροφής, ποια είναι η σκέψη της Αριστεράς; Τι λένε τα κόμματά της; Ποια η σχέση τους με την κοινωνική πραγματικότητα; Ο Μανώλης Γλέζος μέτρησε 49 κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς. Δεν ξέρω αν μέσα σε αυτές βάζει και τους αναρχικούς ή αν αυτός ο αριθμός αφορά μόνο τις κομμουνιστογενείς οργανώσεις. Οπως και να έχει η κατάσταση, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η μια Αριστερά αναιρεί την άλλη. Αλλιώτικα δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Πιστεύουν πως το δίκαιο και το σωστό βρίσκεται με το μέρος τους και οι υπόλοιπες είναι λάθος. Είναι ακριβώς η ίδια λογική της ποδοσφαιρικής ομάδας. Το μόνο που μετράει είναι το πρωτάθλημα. Δηλαδή οι εκλογές και τα κουκιά.

Και δεν είναι λίγοι αυτοί οι αριστεροί, οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι, που θεωρούν τον εαυτό τους μέλος κάποιου κλαμπ ή ότι ανήκουν σε μια ελίτ που τους επιτρέπει να σχολιάζουν τα πάντα χωρίς οι ίδιοι να κάνουν τίποτα. (Κατά κανόνα έχουν καλές δουλειές και αισθάνονται την Αριστερά σαν κάποιο κληρονομικό τίτλο τιμής.) Αλλά η κοινωνία είναι ένα περίεργο μείγμα που δεν έχει ιδεολογική καθαρότητα. Οι περίφημοι Ταλιμπάν σήμερα θεωρούνται αξιόπιστοι συνομιλητές και τους προσφέρεται μερίδιο στην εξουσία. Και ίσως η λύση στο Αφγανιστάν να προέλθει από έναν τέτοιο συμβιβασμό, δεδομένου ότι ο πόλεμος για το ΝΑΤΟ έχει χαθεί. Αυτό μπορεί να μη σημαίνει Δημοκρατία, αλλά δείχνει πώς διαμορφώνονται τα κοινωνικά φαινόμενα. Η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια των πολλών θα εκφραστούν από αυτόν που θα εκφέρει έναν πειστικό λόγο. Ασχετα αν είναι αληθινός ή ψεύτικος. Εξάλλου, δεν είναι πολλοί αυτοί που ψάχνουν την αλήθεια. Οι περισσότεροι μια πίστη ψάχνουν. Και θρησκείες υπάρχουν πολλές που μπορεί να μην έχουν σχέση με κανένα θεό. Αρκεί ο φανατισμός.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ;

Στην πορεία της 20^ης Μαΐου, από την αρχή μέχρι το τέλος της, δεν ήμουν ενταγμένος σε κάποιο συγκεκριμένο μπλοκ, αλλά πηγαίνοντας μπρος- πίσω προσπαθούσα να αντιληφθώ τον όγκο της πορείας. Παρατηρούσα το βηματισμό των ανθρώπων, προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω τα θέλω τους, τις αγωνίες τους, τους φόβους τους, προσπαθούσα μάλλον να καταλάβω τον εαυτό μου μέσα από τους άλλους.

Γιατί ήμασταν εκεί, γιατί φωνάζαμε τα ίδια συνθήματα, γιατί δεν ήμασταν κάπου αλλού εκείνη την ημέρα, γιατί;

Κοίταζα τα πρόσωπά τους και καθρεφτιζόταν το δικό μου. Κάποια ήταν χαρούμενα, άλλα συνοφρυωμένα και προβληματισμένα. Όλοι πάντως μοιάζαμε να καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα των στιγμών, βλέπαμε αυτό που έρχεται, ξέραμε πού πορευόμαστε.

Κάποια στιγμή μια νεαρή κοπέλα θέλησε να με πλησιάσει για να πουλήσει την εφημερίδα του κόμματός της, να με ενημερώσει για πρωτοβουλίες που παίρνει ο πολιτικός της χώρος τον τελευταίο καιρό, κι έτσι αρχίσαμε μια κουβέντα που κράτησε για αρκετή ώρα.

Δεν θα πω για ποια οργάνωση ή κόμμα πρόκειται, δεν έχει σημασία άλλωστε. Σημασία έχουν αυτά που είπαμε ή για να ακριβολογήσω, σημασία έχουν αυτά που η κοπέλα είπε προσπαθώντας να αντικρούσει ή καλύτερα να αντιπαραθέσει επιχειρήματα στα όσα έλεγα εγώ.

Αφού λοιπόν τέλειωσε μια ενημέρωση που έπρεπε να κάνει (περιελάμβανε και οικονομική ενίσχυση για όποιον ήθελε), της έπιασα κουβέντα θέτοντας την εξής ερώτηση:

"Ωραία είναι αυτά που λες και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πιστεύεις όμως πως μπορούν να γίνουν πραγματικότητα όταν η Αριστερά είναι χωρισμένη;".

Δε τη ρώτησα για να μου δώσει απάντηση ως κυρίως υπεύθυνη είτε εκείνη είτε ο πολιτικός της χώρος για τον κατακερματισμό της Αριστεράς. Έθεσα την ερώτηση όπως θα το έκανα σε οποιονδήποτε εκπρόσωπο πολιτικού οργανισμού του χώρου που με ενδιαφέρει. Δεν έδειξα ούτε στιγμή πως θεωρώ απόλυτα υπεύθυνο κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό οργανισμό για τον χωρισμό και την κακοδαιμονία της Εγχώριας Αριστεράς.

Ενώ περίμενα πως η ερώτησή μου θα την έβρισκε κάπως απροετοίμαστη, αυτό δε συνέβη, και άρχισε αμέσως να μου αναλύει τους λόγους για το χωρισμό της Αριστεράς, να αιτιολογεί την κατάσταση αυτή, να μου αναφέρει πολλούς λόγους για το χωρισμό αλλά κανέναν για ένωση.

Μου έλεγε ότι ο τάδε έκανε αυτό, ο δείνα το άλλο, ότι δεν μπορούν να συμφωνούν σε όλα, ότι, ότι, ότι…

Την ίδια κουβέντα είχα κάνει και πριν μερικά χρόνια με έναν οργανωμένο Αναρχικό. Μου είχε εκθέσει τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα.

Προσπαθούσα να της πω, πως ούτε μέσα στον ίδιο πολιτικό χώρο δεν συμφωνείς σε όλα με την ηγεσία, με τη γραμμή που αυτή δίνει και θέλει να περάσει, δεν συμφωνείς σε όλα με τον σύντροφο που κρατάει το πανό, με αυτόν που εναλλάσσεται στη ντουντούκα των συνθημάτων, τελικά δεν συμφωνείς με τον ίδιο σου τον εαυτό πολλές φορές.

Πώς μπορείς να περιμένεις ότι θα συμφωνείς σε όλα με αυτόν που δεν βρίσκεται στην ίδια ομάδα με σένα όταν διαφωνείς σε κάποια με εκείνον που βρίσκεται ακριβώς στην ίδια ομάδα με σένα;

Γιατί μη μου πεις πως δε διαφωνείς με κάποιες επιλογές; Συμφωνείς όμως πάνω σε κάποιες βασικές πολιτικές αρχές και έτσι γίνεται δυνατή η συμπόρευση.

Πώς μπορείς να τα καταφέρνεις όμως εκεί και στο Σύνολο της Αριστεράς δεν μπορείς;

Μήπως δεν θες ή μήπως φοβάσαι;

Πάντως στην καθημερινή ζωή μπορεί ο κάθε άνθρωπος αλλιώς να σκέφτεσαι το πρωί, κάπως διαφορετικά να τα αναλύει το μεσημέρι και τελικά με άλλες σκέψεις να κοιμάται το βράδυ.

Η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να μην συμφωνεί με τον εαυτό του περνώντας τις διάφορες ηλικίες. Αλλάζει γνωστούς, κάνει καινούργιους φίλους και όμως μένει ο ίδιος, ξέρει πως είναι ο ίδιος, το νιώθει. Υποτίθεται πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ωριμάζει…

Οι οργανισμοί (κόμματα, οργανώσεις, ομάδες κ.α.) είναι τα ζωτικά όργανα των πολιτικών χώρων (Αριστερά, Δεξιά κτλ), είναι η ζωή τους.

Τα ζωτικά όργανα ενός οργανισμού δεν είναι απαραίτητο να κάνουν κοινές εργασίες ούτε να συμφωνούν σε όλα. Είναι απαραίτητη όμως η συνεργασία τους ώστε ο οργανισμός να παραμείνει ζωντανός, να μην αρρωστήσει, να μην πεθάνει, να ζήσει.

Αυτός δεν είναι έτσι κι αλλιώς ο σκοπός ενός οργανισμού; Η ίδια η ζωή δεν ενδυναμώνει τη θέλησή του για... ζωή ;

Αναρωτιέμαι: ο Αριστερός χώρος στην Ελλάδα θέλει να ζήσει πραγματικά; Δύσκολη η απάντηση ή μήπως εύκολη;

Όταν τα κομμάτια του σώματος προσπαθούν να υπάρξουν (όχι να ζήσουν) χωριστά, τότε δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ζωή, παρά μόνο επιβίωση.

Με αυτόν τον τρόπο επιβιώνεις μόνο στα πειραματικά εργαστήρια, μέσα στους δοκιμαστικούς σωλήνες, όχι στην πραγματική ζωή.

Μέσα στη γυάλα βιώνεις τη μοναξιά σου, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και τελικά καταλήγεις μάλλον αυτιστικός.

Η πραγματική ζωή, κάθε στιγμή, κάθε μέρα, σε αναγκάζει –ακόμα κι αν δε θέλεις- να συζητήσεις, να ενώσεις, να συνεργαστείς.

Στην πραγματική ζωή απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει.

Επιλέγεις ένα κομμάτι αλήθειας και προσπαθείς να το κάνεις πραγματικότητα, να μιλήσεις για αυτήν την αλήθεια.

Σε αυτήν την προσπάθεια βρίσκεις συμπαραστάτες, συντρόφους, βλέπεις πως δεν είσαι μόνος, συναντάς ανθρώπους που έχουν σκεφτεί όπως κι εσύ, που η αλήθειά τους είναι και δική σου αλήθεια ή τουλάχιστον της μοιάζει.

Βρίσκεις όμως και αντίπαλους, ανθρώπους που έχουν μια διαφορετική αλήθεια από τη δική σου. Και αυτοί μάχονται με τη σειρά τους να πραγματώσουν τα δικά τους πιστεύω, κι εσύ για αυτούς είσαι ο αντίπαλος. Παλεύουν για τη δική τους πραγματικότητα, την υποστηρίζουν και σε θεωρούν εμπόδιο. Εκείνοι έχουν τα δικά τους όπλα, εσύ έχεις τα δικά σου.

Με αυτούς έτσι κι αλλιώς έχεις βρεθεί σε διαφορετικά στρατόπεδα γιατί ο βασικός πυρήνας της σκέψης σου δεν άπτεται κατά κανένα τρόπο του δικού τους.

Μπορεί να συμφωνήσεις σε κάποια πράγματα με τον Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά ποτέ δεν μπορείς να βρεις κοινό δρόμο σκέψης σε θέματα που αφορούν στο βασικό πυρήνα κοσμοθεωρητικής αντίληψης του καθενός από εσάς.

Το παρακάτω υποθετικό παράδειγμα είναι σημειολογικό: Ένας χρυσαυγίτης μπορεί να κάνει πολύ καλή παρέα με έναν Αναρχικό, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσουν να συμβαδίσουν οι πολιτικοί τους πυρήνες. Μπορεί να γελάνε με τα ίδια ανέκδοτα αλλά όταν θα έρθει η ώρα που ο χρυσαυγίτης θα χασκογελάει με το νέο ανέκδοτο για τους εβραίους, εκείνη την ώρα ο Αριστερός (όποιας τάσης και σκεπτικού) θα μείνει εμβρόντητος, θα ξαφνιαστεί αρνητικά, θα νιώσει υπαρξιακό κενό.

Σε τέτοιου αντιληπτικού βάθους σημεία (και με αφορμή ένα μάλλον μηδαμινό γεγονός) θα φανεί η διαφορά αντίληψης, θα σταθεί ένα τοίχος ανάμεσα σε σένα και σε εκείνον.

Ο χρυσαυγίτης μπορεί να ταιριάξει πολύ πιο εύκολα με έναν του ΛΑΟΣ.

Ένας αριστερός θα μιλήσει (παρά τις διαφορές) πιο αποτελεσματικά με έναν ακροαριστερό. Η λογική της ζωής το επιβάλλει και όχι κάποια φαντασιακή ιδεοληψία.

Αυτό σημαίνει πως ο καθένας βρίσκει σύμμαχους σε όμορους ή ταυτόσημους χώρους, δηλαδή σε νοητικούς πυρήνες που βρίσκονται κοντά ή ταυτίζονται με τον δικό του.

Υπάρχουν λοιπόν δύο βασικοί δρόμοι για να μάθεις με ποιόν μπορείς να συμφωνήσεις: Ανυπαρξία απόλυτης αλήθειας και ομοιάζων κοσμοθεωρητικός πυρήνας.

Αν δεν ακούσεις τους όμορούς σου, αν δεν συζητήσεις μαζί τους, αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως ξέρεις, πως κατέχεις την αλήθεια, τότε δεν είσαι άνθρωπος αλλά Θεός.

Αν προσπαθείς να συζητήσεις έχοντας στο οπλοστάσιό σου την Απόλυτη Γνώση, την Απόλυτη Αλήθεια, την Απόλυτη Επαναστατικότητα, αν γενικά παριστάνεις τον Θεό ενώ είσαι άνθρωπος, αν προσπαθείς πάση θυσία να ακουστείς και δεν θες να ακούσεις, αν στη σκέψη σου αναπαράγεις τον χωρισμό και αν διαλέγεσαι κατέχοντας απυρόβλητες νοητικές κατασκευές, τότε μίλα καλύτερα με έναν χρυσαυγίτη.

Θα έχεις τουλάχιστον την ψευδαίσθηση ότι διαφωνείς μαζί του γιατί είναι ολοκληρωτικός…

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 19/5/2010

Συνάντηση την Τετάρτη 19/5/10 στις 7:00 το απόγευμα στο Πάρκο Ναυαρίνου
Εξάρχεια

Βόηθα Γέρο

«Όποιος γίνεται άρχοντας μιας πόλης

συνηθισμένης να ζει ελεύθερα

και δεν την καταστρέφει και δεν εξορίζει

και δεν διασκορπίζει τους κατοίκους της,

πρέπει να περιμένει να καταστραφεί ο ίδιος απ’ αυτήν,

γιατί στις εξεγέρσεις της η πόλη

πάντα θα καταφεύγει στο όνομα της ελευθερίας

και των αρχαίων θεσμών της,

που δεν ξεχνιούνται μ΄ όλο

το πέρασμα του χρόνου.

Και παρ’ όλες τις εύνοιες του νέου κυβερνήτη,

με κάθε ευκαιρία θα επιστρέφει

στο ελεύθερο παρελθόν της».

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ 4/5/2010

ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΠΡΩΤΗ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ 4/5/2010 ΣΤΟ ΦΛΟΡΑΛ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
7.00 ΜΕ 7.30 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

ΟΣΟΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΑΛΩΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΙΔΕΕΣ.

ΟΣΟΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΙ, ΤΟΣΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ

Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που τώρα συγκροτείται κι έχει ως σκοπό την Ενότητα της Αριστεράς στη Δράση, στη Λύση, μα πρώτα από όλα επιθυμεί να θέσει στο επίκεντρο το Διάλογο στο Εσωτερικό της.

To blog που δημιουργήσαμε θέλει δουλειά ακόμα, αλλά ο σκοπός αυτή τη στιγμή προηγείται.

Το κείμενο που ακολουθεί στην πρώτη ανάρτηση (24/4/10) δείχνει το στόχο μας, το πιστεύω μας, το θέλω μας.

Αν φαντάζει ουτοπικό, είναι γιατί η ουτοπία είναι επικίνδυνη.

Αν η Ενότητα φαντάζει εκτός σημερινού τόπου και χρόνου, αν η δράση κατακερματίζεται και αν τελικά δεν μπορούμε να συζητήσουμε μεταξύ μας δείχνοντας αλληλεγγύη, υπομονή και επιμονή, τότε ναι, είμαστε ουτοπιστές και δεν θέλουμε να αλλάξουμε.

Όποιος θέλει να συμμετάσχει σε αυτή τη συντροφική προσπάθεια, να μιλήσουμε, να "ρίξουμε" στο τραπέζι ιδέες, ακόμα και να διαφωνήσουμε αλλά κυρίως να προσπαθήσουμε για κοινούς κώδικες, μπορεί να στείλει mail στη διεύθυνση του blog.

Στην ενότητα βρίσκεται η δύναμή μας.

Όσοι περισσότεροι, τόσο καλύτερα για όλους μας.

ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ.