Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ...


Το site Αντιπληροφόρησης "Πολιτικό Καφενείο" φιλοξένησε το κείμενο που αναρτάται παρακάτω και έχει αρχίσει ένας διάλογος. Μπορείτε να τον παρακολουθήσετε από εδώ www.politikokafeneio.com/


Όποιος θέλει να συμμετέχει σε επόμενες συναντήσεις για ιδέες, προτάσεις και ειλικρινή Συντροφικό διάλογο, μπορεί να στείλει μήνυμα στο mail της ομάδας.

Επίσης όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να παραστεί σε συνάντηση, μπορεί να στείλει ιδέες και προτάσεις στο mail της ομάδας.

Υπάρχει συνάντηση σήμερα στο Floral στα Εξάρχεια στις 7.00 το απόγευμα. Δεν είμαστε πολλοί αλλά μπορεί με τη συμμετοχή σας να γίνουμε περισσότεροι.

Όποιος ενδιαφέρεται ας στείλει mail.



Δεν επαιτούμε. Δεν συμβουλεύουμε.

Απλά Αγωνιούμε.

Το κείμενο αυτό θέλει να εκφράσει την αγωνία και τον πόνο αριστερών Aνθρώπων μπροστά στην πραγματικότητα της διαίρεσης, της διάσπασης, της χωριστής δράσης, την ώρα που οι μηχανισμοί Εξουσίας και Συμφερόντων επιτίθενται πολύμορφα και ενωμένα εναντίον όλων μας.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που ζητάει επειγόντως λύσεις.


Ποιοί είμαστε

Είμαστε κάποιοι από εσάς. Κάποιοι που δεν θέλουμε να έχει σημασία το "ποιός", αλλά το "γιατί", το "τί λέει" και, πάνω απ' όλα, το "τί κάνει".

Κάποιοι που θέλουν να συνταχθούν με όλους εσάς, ανένταχτους ή ενταγμένους, ανθρώπους ή συλλογικότητες, σε ένα πλαίσιο Συνολικής Κοινής Δράσης βάσει των κοινών μας επιθυμιών, των κοινών μας αγώνων.

Γνωρίζουμε όλοι πως το σώμα της Αριστεράς είναι σε κατάσταση χωρισμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Ξέρουμε πως ο χωρισμός αυτός δεν είναι αποτέλεσμα ούτε της ιστορικής περιόδου που διανύουμε ούτε των χρόνιων προβλημάτων της Διεθνούς ή της Εγχώριας Αριστεράς.

Πιστεύουμε ότι στην Ιστορία όσοι κινήθηκαν μέσα σε κλειστές βεβαιότητες είτε απέτυχαν παταγωδώς στο σκοπό τους είτε οδήγησαν άλλους στον αφανισμό.

Γι’ αυτό η Αριστερά, ιδωμένη ως σύνολο των επιμέρους ιδεολογικών, οργανωτικών και κομματικών της μερών, δεν πρέπει να συνεχίζει το δρόμο της με "αβέβαιες" βεβαιότητες, δεν μπορεί να επιλέγει το μεσσιανισμό, δεν πρέπει να αποδέχεται τη μανιχαϊστική λογική και να αποχωρίζεται το Συνολικό Συντροφικό Διάλογο, δεν μπορεί να αποφεύγει τις αντιθέσεις, τις αντιρρήσεις, να φτιάχνει ιδεοληπτικά - εσωτερικά τείχη και να περιχαρακώνεται πίσω από αυτά με αποτέλεσμα την αποσπασματική και συνεπώς ατελέσφορη δράση.

Για εσάς, για εμάς, για Όλους μας, η επιλογή του να πιστεύουμε σε έναν διαφορετικό κόσμο, συνιστά μεγάλη ευθύνη και σε καμία περίπτωση καταξίωση προσωπική ή πολιτική.


Τί θέλουμε

Αλληλεγγύη σε όσους προσδοκούν ένα καλύτερο κόσμο, σε αυτούς που μέσα από την Ουτοπία τους παλεύουν να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.

Αλληλεγγύη στους άνεργους, σε όσους δέχονται την επίθεση των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών, σε όσους αναζητούν μια κουβέντα που θα μετατρέψει το θυμικό σε λογική, το μεταφυσικό σε ύλη, τη σκέψη σε πράξη.

Αλληλοβοήθεια και Αλληλεγγύη, να σταθούμε ο ένας κοντά στον άλλον, να αγωνιστούμε μαζί, να πάψουμε να είμαστε διασπασμένοι και αδύναμοι.

Συνολικό Εσωτερικό Διάλογο.

Συνολική Μαζική Δράση.

Αυτοοργάνωση και Αλληλεγγύη μεταξύ μας.

Θέλουμε να ζητήσουμε από την Αριστερά, να θέσει ως πρωτοπόρο ζήτημα όχι μόνο την αναγνώριση της ιστορικότητας των στιγμών που ζούμε αλλά κυρίως να προστρέξει προς την κατεύθυνση της Συνολικής Κοινής Δράσης στους κόλπους της, γιατί πιστεύουμε ότι αυτή είναι η προσδοκία και η ευχή όλων μας.

Θέλουμε να επισημάνουμε, πως δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική η κριτική σε καμία κατεύθυνση, όταν δεν υπάρχει δική μας Συνολική Κοινή Δράση, δική μας ωριμότητα να Ενώσουμε τη Συνολική μας Δύναμη, όταν σπαταλάμε τη δυναμική του Κινήματος σε μάλλον επιπόλαιες εσωτερικές αντιπαλότητες σε σχέση με τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε και το επικίνδυνα βεβαιωμένο μέλλον που έρχεται.

Πιστεύουμε πως οι εγωιστικοί (ιδεολογικοπολιτικοί ή προσωπικοί) τόνοι πρέπει να πέσουν, γιατί όλοι είμαστε Σύντροφοι απέναντι στον κοινό εχθρό. Έχουμε τραφεί στους ίδιους χώρους δουλειάς, έχουμε κάνει κοινές σκέψεις, έχουμε κοινά οράματα. Δεν είμαστε αντίπαλοι.

Πιστεύουμε πραγματικά πως ορολογίες, εν είδη κατηγορίας, όπως "ρεφορμιστής", "αριστεριστής" ή ακόμα και "προδότης", που κάποιες φορές εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν του Αριστερού Χώρου μπορούν να δημιουργήσουν κλίμα συμπόρευσης και σύμπνοιας;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά πως δεν υπάρχουν πραγματικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά πως ο Ιδεολογικός Πλουραλισμός της Αριστεράς δεν είναι και ο πλούτος της;

Δεν αιθεροβατούμε. Δεν προτείνουμε σε οποιαδήποτε πολιτική ομάδα να απεκδυθεί τις ιδεολογικές της αναφορές και να ντυθεί το κουστούμι μιας ψεύτικης, άνευρης "ενότητας".

Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι η Σύνθεση, η Σύμπνοια, η Συμπόρευση στην Κοινή Δράση.

Δεν ισχυριζόμαστε πως εμείς γνωρίζουμε την Αριστερά καλύτερα από όλους, ώστε να είμαστε σε θέση να της προτείνουμε το απόλυτα σωστό ή να της υποδείξουμε τι πρέπει να κάνει ή τι πρέπει να αποφύγει.

Δεν επιθυμούμε τη δημιουργία μιας ακόμα τάσης στην ήδη κατακερματισμένη εγχώρια Αριστερά.

Δε θέλουμε να επισκιάσουμε ή να υποκαταστήσουμε τα ήδη υπάρχοντα εγχειρήματα πολιτικής ενότητας σε όλους τους Ιδεολογικούς χώρους της Αριστεράς.

Το αντίθετο θέλουμε: να ενισχυθούν και να ολοκληρωθούν σε

Συνολική Κοινή Δράση.


Γιατί;

Το βασικό όμως ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι το εξής:

Υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε κάτι αν είμαστε χωρισμένοι;
Εμείς λέμε πως όχι, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση.

Η "διαίρει και βασίλευε" τακτική του συστήματος, ταλανίζει τις κοινωνίες.
Απάντηση της Αριστεράς σε αυτήν την τακτική είναι η Αλληλεγγύη.

Πώς μπορούμε όμως να προτείνουμε στην κοινωνία Αλληλεγγύη και να μιλάμε συνεχώς για Ανάγκη Δράσης, όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να πορευτούμε προς μια Συνολική Ενότητα Δράσης, όταν έμπρακτα στους κόλπους μας δεν μπορούμε να "πράξουμε" τη Σύνολη Αλληλεγγύη που προτείνουμε στην Κοινωνία;

Πώς κατάφερε η Αριστερά, αυτή ακριβώς τη "Διαίρεση" που καταδικάζει, αυτή ακριβώς τη "Διαίρεση" που πολεμάει, υποστηρίζοντας την Αλληλεγγύη για τον ένα ή τον άλλο σκοπό, ακριβώς αυτή να αναπαράγει στους κόλπους της;

Δεν μπορεί η Αλληλεγγύη να περιορίζεται κυρίως στα όρια της κομματικής (ή άλλης) οργάνωσής μας και μόνο σε εξαιρετικά βίαιες περιπτώσεις κρατικής καταστολής να επεκτείνεται σε αδελφούς χώρους!

Κι έπειτα τι θα πούμε στους αυριανούς;
"Ξέρετε… δε τα βρίσκαμε μεταξύ μας";
Και ποιο τελικά είναι ακριβώς αυτό που δε βρίσκαμε;

Με ποιο τρόπο θα δικαιολογήσουμε την ανεπάρκειά μας για
Oυσιαστική Ενότητα Δράσης, όταν όλα θα έχουν χαθεί και οι ερωτήσεις θα τίθενται επιτακτικά;

Θα τους πούμε πως κάποιοι ήταν Μαρξιστές ενώ εμείς υποστηρίζαμε τον Μπακούνιν;

Ότι προσπαθούσαμε να πείσουμε για την Μαρξικότητα του Λένιν ενώ ταυτόχρονα θέλαμε να αποδομήσουμε τον Καστοριάδη ως αιρετικό και Αντι-Μαρξιστή;

Ότι εμείς υποστηρίζαμε τον υπαρκτό Σοσιαλισμό ενώ κάποιοι άλλοι υποστήριζαν την ανυπαρξία του;

Ότι κάποιοι ήταν περισσότερο… ταξικοί από τους υπόλοιπους, εμείς περισσότερο επαναστάτες από άλλους που ήταν ρεφορμιστές κ.ο.κ;

Θα τους πούμε ότι ο πλούτος του Σοσιαλιστικού Οράματος κατέληξε να γίνει ο τάφος του Σοσιαλιστικού Παρόντος, επειδή η αναζήτηση του Ιδανικού Σοσιαλιστικού μέλλοντος δεν μας επέτρεπε Συνολική Κοινή Δράση;

Και εν τέλει είναι τώρα η ώρα να λύσουμε τα δυσεπίλυτα προβλήματα της Πρώτης Διεθνούς, να μιλήσουμε για τα θετικά και τα αρνητικά της Σοβιετικής Επανάστασης ή να σφουγγαρίσουμε τα ιδεολογικά απόνερα της Ισπανικής;

Πιστεύουμε πραγματικά πως έχουμε την πολυτέλεια για τόσο λεπτομερείς ιδεολογικούς διαχωρισμούς και λεπτές ενδοκινηματικές εγχειρήσεις, μέσα σε αυτήν την επίθεση (ιδεολογική και οικονομική) που δεχόμαστε;


Για αυτό λοιπόν προτείνουμε:

· Εσωτερικό Απροσχημάτιστο Διάλογο

· Πορείες με κοινό κάλεσμα, κοινή ανακοίνωση, κοινό τόπο συνάντησης.

· Κοινές συνελεύσεις.

· Κοινά κείμενα και αναλύσεις της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

· Κοινή αντίδραση για οποιαδήποτε κατάλυση των νόμων. Να βρούμε τόπους ώστε να μπει φρένο στην τρομοκρατία που προκαλούν στους πολίτες οι παράνομες συλλήψεις.

· Δημιουργία ενιαίας ολιγοσέλιδης εφημερίδας "έκτακτης ανάγκης" είτε ανεξάρτητης είτε ενταγμένης στις εφημερίδες (όλων των αποχρώσεων και όλων των σκεπτικών) της Αριστεράς, που το περιεχόμενό της να συμφωνηθεί πάνω σε ένα κοινό πλαίσιο βασικών αρχών και να αφορά στην Συνολική Κοινή Δράση της Αριστεράς.

Από κανέναν δεν ζητάμε να αποποιηθεί των ιδεών του, της ατομικότητάς του, των πιστεύω του, όμως θεωρούμε πως ο Διάλογος, η Αλληλεγγύη, η Συνολική Κοινή Δράση στην παρούσα στιγμή πρέπει να τεθούν πάνω από ιδεολογικές αντιθέσεις και διαφορές.

Βρισκόμαστε στην αρχή μιας ιστορικής συγκυρίας, στην αρχή μιας εξαιρετικής ευκαιρίας να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα.

Τέτοιες εποχές, σαν αυτή που διανύουμε, ο χρόνος δε μετριέται σε μήνες και χρόνια αλλά σε μέρες και εβδομάδες.

Είναι αυτοκτονικό λάθος να στεκόμαστε απέναντι.
Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η κουλτούρα της Αλληλεγγύης αφορά εμάς τους ίδιους πρώτα. Αλλιώς τι θα παράξει το κίνημα αυτούς τους καιρούς;

Πάντα θα υπάρχουν λόγοι για αντιπαράθεση.

Λόγοι για Ενότητα πότε θα υπάρξουν;
Αν όλα τα παραπάνω νιώθουμε ότι μας απασχολούν, ας κάνουμε όχι ένα, αλλά πέντε βήματα μπροστά… προς το μέλλον.


Μήπως είμαστε ουτοπιστές; Ναι, μπορεί και να είμαστε.

Μήπως είμαστε πραγματιστές; Είμαστε σίγουροι πως είμαστε.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ...


Άρθρο του Περικλή Κοροβέση στη Σαββατάτικη Ελευθεροτυπία (19/6/2010)

Την εποχή όπου η δουλεία ήταν νόμιμος και αποδεκτός θεσμός, ο δούλος είχε μια αξία.
Ο κύριός του για να τον αποκτήσει είχε καταβάλει ένα αντίτιμο και ήταν ένα πολύτιμο τμήμα της περιουσίας του. Και για να αβγατίσει κάποιος την περιουσία του, πρέπει να την προσέχει και να τη φροντίζει. Και ο δούλος είχε πάντα στέγη, τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ηταν ένα είδος ζώου και απολάμβανε όλα τα δικαιώματα του ζώου. Αυτό που έλειπε από τον δούλο ήταν η ελευθερία του. Δεν μπορούσε να ορίσει τη ζωή του. Θα έκανε όποια δουλειά και να του λέγανε και θα έμενε σαν φυλακισμένος στον τόπο που του είχαν επιβάλει άλλοι.

Σήμερα η δουλεία έχει επισήμως καταργηθεί, άσχετα αν σαν θεσμός ζει και βασιλεύει σε πολλά μέρη του κόσμου. Τι γίνεται όμως σήμερα στον λεγόμενο ελεύθερο κόσμο; Εχουμε όλοι τη δυνατότητα να επιλέξουμε μια εργασία που να ταιριάζει με τις δημιουργικές μας ικανότητες; Μπορούμε να επιλέξουμε κάποιον τόπο διαμονής που να μην είναι κάτεργο, αλλά σπίτι; Εχουμε τη δυνατότητα να μετακινηθούμε σε κάποιον επιθυμητό προορισμό; Σίγουρα όχι. Κάνουμε τη δουλειά που βρίσκουμε, μένουμε εκεί όπου μπορούμε να πληρώσουμε το νοίκι και πάμε εκεί όπου βρίσκουμε μια προσφορά. Και ύστερα κάνουμε και τον σταυρό μας. Και λέμε: «Τυχεροί είμαστε. Εχουμε ακόμα δουλειά». Και αυτό πια είναι πολυτέλεια.

Και αν υποθέσουμε πως αυτές οι σκέψεις έχουν κάποιον ειρμό, τότε θα μπορούσαμε να τις τραβήξουμε στα άκρα. Αν κάποιος σκλάβος στοίχιζε στον ιδιοκτήτη του το ίδιο με ένα αυτοκίνητο, ή με ένα άλογο, σήμερα ο εργαζόμενος δεν στοιχίζει τίποτα. Τζάμπα τον παίρνει, τζάμπα τον απολύει. Και αυτό λέγεται ελεύθερη αγορά. Και όλοι μας τρέχουμε να υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας που χάνονται, καλώς βέβαια, αλλά ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως ίσως υπερασπιζόμαστε ένα καθεστώς δουλείας. Αυτό της μισθωτής εργασίας. Προυντόν, Μαρξ, Ενγκελς, Μπακούνιν, Κροπότκιν και πολλοί άλλοι είχαν γράψει γι' αυτά. Τα θυμάται κανείς σήμερα; Ή έχουμε γίνει όλοι μέρος του συστήματος;

Και αυτά τα ονόματα οδηγούν αναγκαστικά στην Αριστερά. Σε μια εποχή συνολικής καταστροφής, ποια είναι η σκέψη της Αριστεράς; Τι λένε τα κόμματά της; Ποια η σχέση τους με την κοινωνική πραγματικότητα; Ο Μανώλης Γλέζος μέτρησε 49 κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς. Δεν ξέρω αν μέσα σε αυτές βάζει και τους αναρχικούς ή αν αυτός ο αριθμός αφορά μόνο τις κομμουνιστογενείς οργανώσεις. Οπως και να έχει η κατάσταση, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η μια Αριστερά αναιρεί την άλλη. Αλλιώτικα δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Πιστεύουν πως το δίκαιο και το σωστό βρίσκεται με το μέρος τους και οι υπόλοιπες είναι λάθος. Είναι ακριβώς η ίδια λογική της ποδοσφαιρικής ομάδας. Το μόνο που μετράει είναι το πρωτάθλημα. Δηλαδή οι εκλογές και τα κουκιά.

Και δεν είναι λίγοι αυτοί οι αριστεροί, οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι, που θεωρούν τον εαυτό τους μέλος κάποιου κλαμπ ή ότι ανήκουν σε μια ελίτ που τους επιτρέπει να σχολιάζουν τα πάντα χωρίς οι ίδιοι να κάνουν τίποτα. (Κατά κανόνα έχουν καλές δουλειές και αισθάνονται την Αριστερά σαν κάποιο κληρονομικό τίτλο τιμής.) Αλλά η κοινωνία είναι ένα περίεργο μείγμα που δεν έχει ιδεολογική καθαρότητα. Οι περίφημοι Ταλιμπάν σήμερα θεωρούνται αξιόπιστοι συνομιλητές και τους προσφέρεται μερίδιο στην εξουσία. Και ίσως η λύση στο Αφγανιστάν να προέλθει από έναν τέτοιο συμβιβασμό, δεδομένου ότι ο πόλεμος για το ΝΑΤΟ έχει χαθεί. Αυτό μπορεί να μη σημαίνει Δημοκρατία, αλλά δείχνει πώς διαμορφώνονται τα κοινωνικά φαινόμενα. Η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια των πολλών θα εκφραστούν από αυτόν που θα εκφέρει έναν πειστικό λόγο. Ασχετα αν είναι αληθινός ή ψεύτικος. Εξάλλου, δεν είναι πολλοί αυτοί που ψάχνουν την αλήθεια. Οι περισσότεροι μια πίστη ψάχνουν. Και θρησκείες υπάρχουν πολλές που μπορεί να μην έχουν σχέση με κανένα θεό. Αρκεί ο φανατισμός.